Soms zit het mee, soms zit het tegen. Het is een gevoel dat zelfs de beste ploegen kennen. Vraag maar aan Real Madrid. Nu wil ik een miljoenenploeg niet vergelijken met onze prille jeugd. Gelukkig maar, want aan spelplezier moet je geen prijskaartje hangen. Maar het ging zaterdag niet helemaal naar wens. Alles wat vorige keer zo lekker ging tegen koploper GroenGeel, liep nu niet. Dat kwam natuurlijk deels omdat Furore de aanhang van de tegenpartij wegstopt achter een hek drie hoog. We konden alleen aanmoedigen als we ons zouden verlagen tot een stel viswijven/mannen. En dat deden we natuurlijk niet. We hebben het wel even geprobeerd – ik geef het toe – maar de echo van de brul was zo enorm dat je direct het idee kreeg dat in een hooliganpak stond. En zo zijn wij niet. Toch? En daarbij, we hadden Joris en Mariska op het veld om met geduld en wijsheid het team in beweging te brengen.

Dat lukte eigenlijk alleen nog het eerste kwart. Die werd afgesloten met een 2-1 achterstand. En dan is er natuurlijk nog geen man over boord. Maar het tweede kwart was andere koek. Alsof onze E2 zich in een andere dimensie bevond. Beetje dromen, beetje vrouwtje vergeten te dekken, beetje schieten in verdedigende positie. Nee, dan Furore. Gewapend met grote vrouwen en mannen – en als tweejaars E ook met ervaring – liep men rap uit naar 8-1. Tja, en toen zag je de koppies wel een beetje hangen. Op het veld en op de tribune. Maar ook dit hoort er natuurlijk bij. Het schijnt leerzaam te zijn. Al was het zaterdag vooral balen.

Furore had de smaak lekker te pakken en ging na de lust lekker door. Ze pakte het draadje weer op, zoals dat heet. Roda legde ze niet echt een strootje in de weg. Pas op het einde kwam er iets meer rust in het spel en vloog de bal in de korf. Maar de achterstand was al te groot om terug te komen. Ach, laten we hiervan leren. Om dan volgende week misschien een winstpartij te pakken.

De strafworpen gingen verloren met 6-4

Statistieken: Tom 3x., Thies 1x