De E2 treft het niet dit jaar. Iets te hoog ingedeeld, iets te grote nederlagen. Aan de andere kant: als je tegen sterke tegenstanders speelt, kun je heel veel leren. En in dat kader moeten we het verlies van zaterdag dan maar zien. Alle ouders stonden goed geluimd aan de kant. De koffie bij OKV is prima te drinken. Dat wil zeggen; de pot had nog niet al te lang gebrand op het pitje waardoor die bittere smaak er nog niet in was geslopen. Zonnetje stond ook heerlijk te schijnen. Wat kon er mis gaan? Nou, daar kwamen we na 10 minuten al achter want toen stond het reeds 7-0. Mmm, dat was toch niet helemaal de bedoeling. Joris had vrijdag nog video-analyses rond gestuurd en tijdens de trainingen met Mariska was gehamerd op strak verdedigen, maar van dat laatste was weinig blijven hangen. Of – en laten we het maar positief bekijken – waren de finesses nog net niet aanwezig. OKV was iedere keer net een stapje verder, speeltje situaties slimmer uit en ieder schot was raak.

Gelukkig schoot Thies met twee treffers de hatelijke nul van het bord in het tweede kwart. Het pijnpunt was een beetje dat de bal keurig naar elkaar werd gespeeld, maar dat niemand in echte scoringspositie kwam. OKV had achterin de zaak namelijk goed dicht getimmerd. Tom scoorde pakte ook nog zijn treffer mee, maar daarna was het wel een beetje uit met de pret. We bleven natuurlijk fanatiek aanmoedigen en aan de inzet heeft het echt niet gelegen. Jullie hebben het super gedaan. Vooral goed dat niemand het koppie liet hangen. Dit is gewoon het verschil tussen een jaartje E-ervaring. 22-3 is natuurlijk een pittige nederlaag, maar eindigde de strafworpenserie in een keurige 3-3.

Volgende week de laatste wedstrijd op het veld. En ik voel het…. Dat wordt winnen!