Ramvolle tribunes, tassen met handdoeken (voor een eventuele kampioensplons in de Westzaanse drek) en een moeilijke tegenstander. Alle ingrediënten voor hartslag 180 waren zaterdagochtend aanwezig. Natuurlijk moet sporten gezellig en leuk zijn, maar als er dan toch iets te winnen valt… Laten we dan maar winnen. Hoewel ‘we’… Ik bedoel natuurlijk de E2. Alleen hadden we de moeilijkste tegenstander van het seizoen. Uit hadden we net aan gewonnen (1-2) , maar door een klein slippertje aan het begin van het seizoen stonden we nu gedeeld eerste. Nou, niet helemaal gedeeld. Ons doelsaldo was net iets beter. Winnen of gelijkspelen was dus het credo.

En wat past daar nou niet bij? Een achterstand. We hadden nog niet met onze ogen geknipperd of Groen Geel stond al met 0-2 voor. Snel naar de Coöp voor de dozen tissues. Vooral voor de ouders natuurlijk. En misschien eentje voor Joris. Hij veegde het angstzweet van zijn voorhoofd en vroeg aan Maaike of hij nou in een nachtmerrie was aanbeland. Maaike verzekerde hem dat dit de pijnlijke werkelijkheid was. Ze was immers net geslaagd dus van een nachtmerrie kon geen sprake zijn. Tijd voor aansporing van de manschappen en vrouwschappen. (Al heb ik net begrepen dat we bij het korfbal spreken over ‘heertjes’.) Met een paar ferme klappen in de handen werd het team op scherp gezet. En met succes. Jip zorgde snel voor de aansluitende treffer en Nienke maakte gelijk. En Franky goes to Hollywoord zong weer Relax. Voor hen die de laatste zin niet snappen, het is een vleugje jeugdsentiment van de schrijver.

En wat is mooier dan een 2-2? Doorpakken!!! Met mooie combinaties werd de voorsprong uitgebouwd naar 5-2 (Jip, Damian,Tom). Het mooie van deze E2 is dat iedereen echt een aandeel heeft in overwinningen. Er staan sterke verdedigers, goede schutters en tactische passers. En dan wordt het vervelend voor een tegenstander. Dek je de een, scoort de ander. Groen Geel kwam nog wel even terug tot 5-3 maar liep constant achter de feiten aan. Terwijl ze toch echt beschikten over een paar sterke spelers. Met name een paar kleine razendsnelle meiden met veel felheid. Zij weigerden zich neer te leggen bij een tweede plek in de poule en schoten nog een keer gevaarlijk op de korf. En ze kregen daarvoor ook de ruimte, want Roda verloor af en toe de rust om de voorsprong uit te bouwen.

Maar zie daar, net op tijd werden ze weer wakker. Het goud van de medaille bleek een aantrekkelijk lokkertje. Jip, Tom en Damian sloegen met hun treffers het echte gat; 8-4. Het verzet van Groen Geel was gebroken, het water lonkte en Arno telde aan de kant de minuten af. De bal werd door Tom, Jip en twee maal Thies door de korf gegooid en de stand was 12-5. Nu wonnen we uiteindelijk 13-6 dus ergens tegen het einde is uw verslaggever het spoor bijster geraakt. Hangend in de netten, Bengaals vuur afstekend, oerkreten slakend…ik weet het zelf niet meer. Ik hoop dat ik mij gedragen heb. Maar geef me eens ongelijk. Anne heeft de eerste korfbalmedaille van de hele familie Conijn gewonnen.

Maar het allermooiste van de ochtend was het totale plezier dat het team uitstraalde toen de taart op tafel kwam. De mooie woorden van Joris. De bedankjes over en weer. Dat is teamgeest, dat is korfbal en het was ook ontroerend. Achtjarige en negenjarige heren en vrouwen die een vorkje appeltaart prikken met een schitterende lach op hun gezicht en medaille om hun nek. Genot van de bovenste plank. Uh, korf.