Na de kansloze nederlaag tegen ZKC vorige week zou je verwachten dat onze E2 met knikkende knieën zou afreizen naar het hol van de leeuw. Maar niets was minder waar. Het waren alleen de ouders die een beetje bevreesd waren voor een afstraffing. En helaas won de ouderlijke ervaring het van de jeugdige dapperheid en onbevangenheid. Hoewel…helaas? Is het juist niet mooi dat je na een nederlaag er gewoon weer invliegt? Gewoon omdat het net die ene keer kan zijn dat de bal wel de goede kant oprolt? Prachtig toch? Zo geniet je iedere zaterdag weer van de wedstrijd. En dat deed onze E1 zeker. De vreugde van de treffer van Thies bij de 7-1 was groots. En wij – de ouders – klapten hard mee.

Net als vorige week was ZKC gewoon vele maten te groot. Letterlijk en figuurlijk. En er zit gewoon veel ervaring in het team. En wij moeten die E-ervaring nog opdoen. Verdedigen met de kont naar de korf, snel omschakelen… Vaste prik zeg maar. En ZKC had dat net allemaal wat beter door. Alleen het tweede kwart deden we leuk mee. Toen maakte Thies ook 10-2. Niet dat we de illusie hadden dat het gat gedicht zou worden, maar na de 10-0 nederlaag van vorige week is het sowieso leuk dat je een paar keer weet te scoren. Tom maakte ook nog 13-3. En eigenlijk hadden er best nog wel een paar in kunnen vliegen. We hadden een beetje pech in de afwerking.

Daarmee hadden we een 19-3 nederlaag niet kunnen voorkomen, maar iets van 19-7 was mogelijk geweest. De eerste elftalspelers van weleer bedachten al was trucjes voor op de volgende trainingen. Louis van Gaal zou het hebben omschreven als ‘iets meer gogme’. Als iemand te straks verdedigd, moet je de armen gewoon iets handiger gebruiken enzo.

De strafworpen gingen helaas ook met 6-2 verloren. En zo verlieten we zonder punten, maar met veel ervaring het veld.

‘Gewoon doorgaan’, zou de bekende choreograaf Barry Stevens zeggen. En ooit komt het goed.

Fijne weekend
Jeroen